Zasada 80/20 w diecie

Na początku niniejszego artykułu warto przypomnieć pochodzenie i znaczenie słowa „dieta”. Mianowicie określenie „dieta” wywodzi się z języka greckiego - διατροφή (diatrofí), które oznaczało styl życia, sposób myślenia. Wyrażenie nie dotyczyło wyłącznie odżywiania, a ogółu funkcjonowania jednostki. Kolejno słowo dieta ewaluowało do diaeta (z łac.), a następnie do diete (z języka starofrancuskiego) gdzie zyskało niechlubne znaczenie - utożsamiane z restrykcjami żywieniowymi. Dopiero od niedawna ponownie słowo dieta charakteryzujemy w pierwotny sposób.

Odpowiednie odżywianie, równowaga w dostępności składników odżywczych, higieniczny styl życia, systematycznie podejmowana aktywność fizyczna to wykładniki, które bezpośrednio wpływają na dobrostan naszego organizmu, a tym samym nasze samopoczucie.

Jak natomiast zachować balans w przypadku jadłospisu i naszych żywieniowych potrzeb, zachcianek? Czy zasada 80/20 zagwarantuje Nam dobre samopoczucie, stan zdrowia i zaspokoi potrzebę spożycia danych produktów?

Kluczową zasada diety 80/20 jest dobór produktów w takich sposób, aby 80% z nich dostarczało niezbędnych składników odżywczych, a 20% stanowiła żywność „rekreacyjna”, tzn. „żywność dla przyjemności”.

80% spożywanych produktów powinna stanowić żywność nisko przetworzona, jak:

Natomiast pozostałe 20% produktów spożywczych, może stanowić żywność o niskiej gęstości odżywczej, taka, jak:

Z mojego doświadczenia, warto podkreślić znaczenie nawyków żywieniowych. Kiedy dobieramy posiłki w diecie w sposób powtarzalny kształtujemy pewną regularność oraz pamięć żywieniową organizmu. Możemy zatem ingerować w poprawę parametrów zdrowotnych lub w ich pogorszenie. Warto przemyśleć zarówno kwestie dodatnie, jak i ujemne.

Przykładowo, kiedy prowadzimy początkową dietoterapię, mającą na celu poprawę parametrów profilu lipidowego oraz redukcję masy ciała, nie będzie to odpowiedni model żywienia. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Każdorazowo, spożywając produkty z puli 20% (żywności dla przyjemności), będziemy dostarczać bodźców, np. w odniesieniu do wrażliwości sensorycznej na smak słodki czego konsekwencją może być trudność w stosowaniu wprowadzonych nawyków żywieniowych. Natomiast ryzyko to spada w momencie stabilizacji masy ciała lub po realizacji wyznaczonego dietetycznego celu.